niedziela, 22 grudnia 2024 21:00
Reklama
Reklama

W Gdańsku odsłonięto tablicę pamięci zmarłego tragicznie prezydenta Lecha Kaczyńskiego. BIOGRAM PREZYDENTA RP !

12 lutego 2024 r. w siedzibie gdańskiego oddziału Instytutu Pamięci Narodowej, z inicjatywy prezesa IPN dr. Karola Nawrockiego, odsłonięto tablicę pamiątkową śp. prezydenta Lecha Kaczyńskiego.

Autor: IPN O. Gdańsk

– Pielęgnowanie pamięci o obywatelach, którzy dążą do niepodległego bytu państwa polskiego, którzy walczą o godność ludzką i wolność, stało się jednym z fundamentów powołania Instytutu Pamięci Narodowej – mówił prezes IPN.


 

Dr Karol Nawrocki zaznaczył, jak ważną rolę odegrał śp. Lech Kaczyński w opozycji antykomunistycznej. Przybliżył także jego działania na rzecz RP w latach, gdy służył ojczyźnie jako prezydent Warszawy, a następnie prezydent Rzeczypospolitej Polskiej.


 

– Niech żyje wolna i niepodległa Polska, dla której żył i której służył i dla której zginął śp. profesor Lech Kaczyński – podsumował prezes Instytutu.


 

W uroczystym odsłonięciu tablicy uczestniczyli m.in. przedstawiciel prezydenta RP Piotr Karczewski, córka śp. Lecha Kaczyńskiego – Marta Kaczyńska-Zielińska, posłowie i senatorowie na Sejm RP oraz posłowie do Parlamentu Europejskiego. Podczas uroczystości obecny był również premier RP, prezes Prawa i Sprawiedliwości Jarosław Kaczyński.


 

– Ta tablica, która oddaje i podtrzymuje pamięć o nim [Lechu Kaczyńskim] jest tak ważna, szczególnie w tym mieście, w którym spędził wiele lat swojego życia, w którym działał – mówił Jarosław Kaczyński. - I w mieście, które stało się stolicą „Solidarności” – rewolucji solidarnościowej. Miejscem, z którego organizowano największy ruch społeczny w dziejach świata.


 

* * *


 

Związki Lecha Kaczyńskiego z Gdańskiem są powszechnie znane. To studia i obrona doktoratu na Uniwersytecie Gdańskim, ale przede wszystkim działalność w opozycji antykomunistycznej. Jako doradca Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego, podczas strajku w Stoczni Gdańskiej w sierpniu 1980 r., był autorem części porozumienia gdańskiego, dotyczącej prawa pracy. Współtworzył także zapisy statutu „Solidarności”. Od 1981 r. pełnił funkcję delegata gdańskiego NSZZ „Solidarność”. Podczas stanu wojennego był internowany w Strzebielinku (grudzień 1981 – październik 1982). W 1985 r. wszedł w skład regionalnej Rady Pomocy Więźniom Politycznym w Gdańsku. Razem z bratem Jarosławem był doradcą podczas strajków w maju i sierpniu 1988 r. w Stoczni Gdańskiej.


Lech Kaczyński wspierał Instytut Pamięci Narodowej w jego działalności, w 2017 r. otrzymał pośmiertnie nagrodę Kustosza Pamięci Narodowej za aktywne działanie w upamiętnieniu historii Narodu Polskiego w latach 1939-1989.


Tekst i fot. IPN O. Gdańsk


 

Biogram Lecha Kaczyńskiego 

Lech Kaczyński – ur. 18 czerwca 1949 r. w Warszawie. Ukończył XXXIX Liceum Ogólnokształcące, a następnie studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Po uzyskaniu dyplomu w 1971 r. zamieszkał w Sopocie i tam rozpoczął pracę w Zakładzie (potem Katedrze) Prawa Pracy na Wydziale Prawa i Administracji nowo utworzonego Uniwersytetu Gdańskiego.


Po protestach robotniczych w czerwcu 1976 r. i powstaniu w Warszawie Komitetu Obrony Robotników zaangażował się w pomoc osobom represjonowanym i ich rodzinom. Do połowy 1977 r. zbierał dla nich pieniądze wśród trójmiejskich przyjaciół i znajomych, przekazywał je do Warszawy matce Jadwidze, a ona dalej Janowi Józefowi Lipskiemu.


Jesienią 1977 r., kiedy za pośrednictwem Janusza i Róży Brzozowskich poznał Bogdana Borusewicza, włączył się w działalność Biura Interwencyjnego KOR. Na terenie Trójmiasta, Elbląga i innych miejscowości na północy kraju jeździł do osób pokrzywdzonych przez system PRL ‒ spisywał raporty, udzielał porad z zakresu prawa pracy, doręczał pomoc finansową. Z Warszawy, dzięki kontaktowi z bratem Jarosławem, przywoził do Gdańska m.in. korowskiego „Robotnika”. W tym czasie gdańska Służba Bezpieczeństwa wpadła na jego trop. Od czerwca 1978 r. był rozpracowywany przez Wydział III-1 KW MO w Gdańsku w ramach SOS (wkrótce przemianowanej na SOR) o kryptonimie „Radca”. Inwigilacja trwała nieprzerwanie (od 1986 r. w ramach SOS/SOR „Kacper”) do sierpnia 1989 r.


Z początku przeciwny idei powstania Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża, utworzonych w kwietniu 1978 r., po pewnym czasie włączył się w ich działalność. Robił to, na czym najlepiej się znał, tj. prowadził dla robotników wykłady z zakresu prawa pracy, przydatne w codziennych relacjach z przełożonymi i w razie represji ze strony SB. Kolportował także wśród nich podziemne pisma: „Robotnika” i „Biuletyn Informacyjny KSS KOR”. Przygotowywał zażalenia do Terenowej Komisji Odwoławczej ds. Pracy przy Prezydencie Miasta Gdańska w sprawach działaczy WZZ zwolnionych z pracy z powodów politycznych oraz skargi do prokuratury w Gdańsku, m.in. w obronie represjonowanej Anny Walentynowicz. Z czasem znacznie ograniczył swoje zaangażowanie, obawiając się, że z jego powodu nie obroni złożonego na uczelni doktoratu. Ostatecznie pracę doktorską zatytułowaną Zakres swobody stron w zakresie kształtowania treści stosunku pracy obronił w lutym 1980 r. na Wydziale Prawa i Administracji UG.


22 sierpnia 1980 r. wszedł do strajkującej Stoczni Gdańskiej. Doradzał Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w negocjacjach z Komisją Rządową kierowaną przez wicepremiera Mieczysława Jagielskiego.


Po podpisaniu Porozumień Gdańskich był jednym z ekspertów Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w Gdańsku. Wkrótce potem przez kilka tygodni września 1980 r. stał się etatowym pracownikiem MKZ – szefem Biura Interwencji. Jako jeden z niewielu członków gdańskiego MKZ rozumiał istotę sporu wokół formuły NSZZ (ogólnopolska czy branżowa) i popierał projekt Karola Modzelewskiego dotyczący utworzenia jednej ogólnokrajowej struktury związku. Po ukonstytuowaniu się NSZZ przygotowywał projekt ordynacji wyborczej do związkowych organizacji zakładowych i na zjazd regionalny. W tym czasie kierował Zespołem Analiz Bieżących przy MKZ w Gdańsku. W listopadzie 1980 r. był doradcą strajkujących pracowników kultury, oświaty i zdrowia w Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku.


Od kwietnia 1981 r. kierownik Regionalnego Ośrodka Prac Społeczno-Zawodowych przy MKZ. Zrezygnował z pełnienia tej funkcji pod koniec sierpnia, w przededniu rozpoczęcia obrad I Krajowego Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność” w Gdańsku. Był jednym z 53 delegatów z regionu gdańskiego. Wcześniej, w lipcu 1981 r., jako przedstawiciel Komisji Zakładowej Uniwersytetu Gdańskiego uczestniczył w I Walnym Zebraniu Delegatów NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańskiego. Wybrany do Zarządu Regionu Gdańskiego i na zjazd krajowy.


W czasie I KZD przewodniczył pracom Zespołu XI Komisji Statutowej, która miała określić stosunek NSZZ do władz państwowych i PZPR. Kandydował do Komisji Krajowej, ale w szóstej turze głosowań przegrał z Bogdanem Lisem.


Po ogłoszeniu stanu wojennego internowany w ośrodku odosobnienia w Strzebielinku. Wyszedł na wolność w październiku 1982 r. Wrócił do działalności opozycyjnej. Do 1988 r. był jednym z najbliższych współpracowników Lecha Wałęsy; uczestniczył w spotkaniach podziemnej Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej i ustaleniach Regionalnej Komisji Koordynacyjnej Gdańsk. W latach 1987–1989 w Sekretariacie Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność” w Gdańsku. W maju 1988 r. doradca (m.in. razem z bratem Jarosławem i Bogdanem Borusewiczem) Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej, a w sierpniu tego roku Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej, utworzonego na wzór MKS z 1980 r.


W 1989 r. uczestnik obrad Okrągłego Stołu, m.in. w zespole ds. pluralizmu związkowego. Od kwietnia tego roku członek Prezydium KKW „S”. Od czerwca 1989 r. senator I kadencji Senatu RP (kandydował z listy gdańskiej Komitetu Obywatelskiego „Solidarności”). Po wyborze Lecha Wałęsy na urząd prezydenta RP zastępował go na stanowisku szefa NSZZ „Solidarność”. Od marca do października 1991 r. minister stanu ds. bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta RP. W latach 1992‒1995 prezes Najwyższej Izby Kontroli.


W 1990 r. habilitował się na Wydziale Prawa i Administracji UG. W 1996 r. wrócił do Gdańska. W latach 1996–1999 pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego Wydziału Prawa i Administracji UG, a następnie na UKSW.


W latach 2000‒2001 minister sprawiedliwości.


Jako prezydent m.st. Warszawy (2002‒2005) aktywnie angażował się w realizację projektu utworzenia Muzeum Powstania Warszawskiego, które uroczyście otworzył w lipcu 2004 r.


W latach 2005–2010 prezydent RP.


31 sierpnia 2006 r. w Sali BHP Stoczni Gdańskiej wręczył odznaczenia państwowe 76 działaczom opozycji demokratycznej, wśród których znalazło się wielu jego dawnych kolegów.


Zginął 10 kwietnia 2010 r. w katastrofie rządowego samolotu pod Smoleńskiem w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej.


 

dr Arkadiusz Kazański/IPN O. Gdańsk



Podziel się
Oceń

Napisz komentarz

Komentarze

NERWICA NATRĘCTW. Zaproszenie na zwariowaną komedię w gwiazdorskiej obsadzie m.in. Artur Barciś Lekka opowieść o skomplikowanych osobowościach w reżyserii Artura Barcisia. „Nerwica natręctw” to spektakl o tym, co może się wydarzyć, kiedy pacjenci gabinetu psychiatrycznego zaczną leczyć się nawzajem. Zapraszamy na niezwykłą komedię Teatru Gudejko, który stoi za takimi przebojami jak „Goło i wesoło”, „Między łóżkami” i „Berek, czyli upiór w moherze”.W poczekalni u genialnego psychiatry zawsze jest ciekawie. Jego pacjenci to osoby zmagające się z takimi problemami jak: niekontrolowane przeklinanie (choroba Tourette’a), przeliczanie wszystkiego (arytmomania), strach przed bakteriami (nozofobia), powtarzanie każdego zdania (palilalia), niemożność stanięcia na linii czy tytułowa nerwica natręctw. Już na co dzień bywa bardzo zabawnie.A co może się wydarzyć, kiedy z powodu absencji lekarza pacjenci zaczynają leczyć się sami? Odpowiedź poznają Państwo w trakcie tego komicznego spektaklu! Obsada:Karolina SawkaJowita BudnikKatarzyna Herman / Katarzyna AnkudowiczArtur Barciś / Maciej WierzbickiZdzisław WardejnKamil Kula / Damian KulecBilety: https://adria-art.pl/repertuar/6/teatr-nerwica-natrectw Komedia „Nerwica Natręctw” 11.01.2025, godz. 16.00 i 18.30 Ul. Kard. St. WyszyńskiegoCentrum Kultury i Sztuki w TczewieUWAGA! Spektakl od 18. roku życia! Agencja Adria ArtData rozpoczęcia wydarzenia: 11.01.2025 16:00 – Data zakończenia wydarzenia: 11.01.2025 21:00
Reklama
Reklama